Bymarka
Door: beekie
07 Augustus 2013 | Noorwegen, Trondheim
Zondag hebben we een lange wandeling in Bymarka gemaakt. Bymarka is een bosgebied met veel moerassen, ten westen van Trondheim.
Om half 11 zijn we van huis weggegaan om de bus te pakken naar Skistua. Vanaf Skistua hebben we toen een wandeling van ongeveer 5 à 6 kilometer gemaakt naar Storheia, over drassige paden die overbrugbaar waren gemaakt met smalle houten planken en vlonders. Het was een erg mooie wandeling, met uitzicht over beboste bergen. Dit deel van de wandeling was bergopwaarts; Storheia is de hoogste bergtop van Bymarka (565 meter boven zeeniveau). Volgens onze ‘ingeburgerde’ Noor Mirjam definiëren de Noren iets als berg wanneer het boven de boomgrens ligt, en Skistua voldeed maar net aan dat regeltje. Het was wel duidelijk dat de Noren vrij waren: het was file lopen op weg naar de hoogste top van Bymarka! Hier is trouwens een site over Storheia: http://www.nrk.no/1.7179310 . Daar “boven op de berg” hebben we geluncht, lange pauze genomen, en daarna zijn we op weg gegaan naar Grønlia.
De weg naar Grønlia kon het beste beschreven worden met “volg het beekje” (beekie volgt beekje). Het waren hele smalle paden met veel wortels en stenen en plaatsen waar we het beekje moesten oversteken via rotsblokjes. Erg mooi! Dit stuk was tevens ook het meest moerassige stuk, waarbij we goed op moesten passen om niet tot onze enkels weg te zakken in het moeras. Gelukkig had Mirjam een zomerkaart waarop de begaanbare paden en moerasgebieden goed aangegeven waren, dus we konden de gevaarlijke moerassen met gemak ontwijken. Al met al hebben we toch tot onze enkels in de blub gestaan en op een punt zelfs wat dieper (maar dat hadden we expres opgezocht voor de foto, stiekem). Dit stuk was volgens de winterkaart 2.7 km, maar op de zomerkaart ziet het er toch wat langer uit (ondanks dat de zomer en winterpaden ongeveer parallel liggen en dus ongeveer even lang zouden moeten zijn).
Aangekomen bij Grønlia was het tijd voor de 2e lange pauze: koffie! Daar bij Grønlia was er ook een wc-hok, dus we hoefden voor de verandering niet ergens achter een boompje te plassen :P speciaal voor de moeder van Mirjam hebben we een foto gemaakt van “de poepdozen” ;) (die krijgt ze wel per mail, hoeft niet hier in de blog hahah)
Vanaf Grønlia zijn we verder gelopen naar Lian, wat nog ongeveer 4 km was. Dit was wel over aangelegde wegen (grindpad), dus wel fijn om dat op het laatst te doen. Vanaf daar kwamen we ook weer wat meer in de bewoonde wereld, hoewel het nog steeds door Nederlanders geclassificeerd zou worden als “een hutje op de hei”, maar dan verscholen in het bos, waarbij de buren niet of nauwelijks zichtbaar zijn. Het zag er echt uit als een heerlijk vakantie oord, met van die typische houten huisjes met balkonnetjes.
Volgens de winterkaart waren de afstanden 5.7, 2.7 en 4.0 km, maar een kritische blik op de zomerkaart zegt ons dat er iets niet klopt… Hoe dan ook hebben we bij elkaar ongeveer 12 kilometer gelopen die dag. Tijdens die lange wandeling was het alweer hartstikke mooi weer, te warm om actief te wandelen eigenlijk. Ik was die dag namelijk verbrand door de zon… in Noorwegen! Dat is me in geen jaren meer gelukt in Nederland. Maar daar heb ik de laatste weken de zon dan ook hard ontweken, toen het 25 – 30 graden was…
Om half 11 zijn we van huis weggegaan om de bus te pakken naar Skistua. Vanaf Skistua hebben we toen een wandeling van ongeveer 5 à 6 kilometer gemaakt naar Storheia, over drassige paden die overbrugbaar waren gemaakt met smalle houten planken en vlonders. Het was een erg mooie wandeling, met uitzicht over beboste bergen. Dit deel van de wandeling was bergopwaarts; Storheia is de hoogste bergtop van Bymarka (565 meter boven zeeniveau). Volgens onze ‘ingeburgerde’ Noor Mirjam definiëren de Noren iets als berg wanneer het boven de boomgrens ligt, en Skistua voldeed maar net aan dat regeltje. Het was wel duidelijk dat de Noren vrij waren: het was file lopen op weg naar de hoogste top van Bymarka! Hier is trouwens een site over Storheia: http://www.nrk.no/1.7179310 . Daar “boven op de berg” hebben we geluncht, lange pauze genomen, en daarna zijn we op weg gegaan naar Grønlia.
De weg naar Grønlia kon het beste beschreven worden met “volg het beekje” (beekie volgt beekje). Het waren hele smalle paden met veel wortels en stenen en plaatsen waar we het beekje moesten oversteken via rotsblokjes. Erg mooi! Dit stuk was tevens ook het meest moerassige stuk, waarbij we goed op moesten passen om niet tot onze enkels weg te zakken in het moeras. Gelukkig had Mirjam een zomerkaart waarop de begaanbare paden en moerasgebieden goed aangegeven waren, dus we konden de gevaarlijke moerassen met gemak ontwijken. Al met al hebben we toch tot onze enkels in de blub gestaan en op een punt zelfs wat dieper (maar dat hadden we expres opgezocht voor de foto, stiekem). Dit stuk was volgens de winterkaart 2.7 km, maar op de zomerkaart ziet het er toch wat langer uit (ondanks dat de zomer en winterpaden ongeveer parallel liggen en dus ongeveer even lang zouden moeten zijn).
Aangekomen bij Grønlia was het tijd voor de 2e lange pauze: koffie! Daar bij Grønlia was er ook een wc-hok, dus we hoefden voor de verandering niet ergens achter een boompje te plassen :P speciaal voor de moeder van Mirjam hebben we een foto gemaakt van “de poepdozen” ;) (die krijgt ze wel per mail, hoeft niet hier in de blog hahah)
Vanaf Grønlia zijn we verder gelopen naar Lian, wat nog ongeveer 4 km was. Dit was wel over aangelegde wegen (grindpad), dus wel fijn om dat op het laatst te doen. Vanaf daar kwamen we ook weer wat meer in de bewoonde wereld, hoewel het nog steeds door Nederlanders geclassificeerd zou worden als “een hutje op de hei”, maar dan verscholen in het bos, waarbij de buren niet of nauwelijks zichtbaar zijn. Het zag er echt uit als een heerlijk vakantie oord, met van die typische houten huisjes met balkonnetjes.
Volgens de winterkaart waren de afstanden 5.7, 2.7 en 4.0 km, maar een kritische blik op de zomerkaart zegt ons dat er iets niet klopt… Hoe dan ook hebben we bij elkaar ongeveer 12 kilometer gelopen die dag. Tijdens die lange wandeling was het alweer hartstikke mooi weer, te warm om actief te wandelen eigenlijk. Ik was die dag namelijk verbrand door de zon… in Noorwegen! Dat is me in geen jaren meer gelukt in Nederland. Maar daar heb ik de laatste weken de zon dan ook hard ontweken, toen het 25 – 30 graden was…
-
07 Augustus 2013 - 13:37
Peter:
Geen foto's :(? Gebied ziet er wel heel mooi uit op die Noorse site! Zal wel niet zoveel sneeuw hebben gelegen tho :P
x. Peet -
07 Augustus 2013 - 13:45
M. Beekmans:
Jij was er vroeg bij, ik was nog bezig met de foto's :P er staan nu wel foto's bij :)
En nee, er ligt geen sneeuw, het was warm ^^ -
07 Augustus 2013 - 16:43
Henni:
Hoi,
Geen blabber maar blubber.
En waarom mogen wij niet genieten van die "mooie poepdozen"
gr Henni -
07 Augustus 2013 - 16:46
Mary Van Son:
Het lijkt me een mooi gebied om (actief) vakantie te vieren. Geniet er nog even van.
Groetjes, Mary en Rene -
09 Augustus 2013 - 22:25
Tineke:
Bedankt hoor, voor het maken van een foto van de poepdoos! Allerlei vroege jeugd herinneringen komen weer boven. Mandy je hebt er zelf toch ook wel uitgebreid gebruik van gemaakt (met dichtgeknepen neus)?
Geniet nog van je vakantie en, net als ik, bruin verkleurd weer terug (van de Trondheimse zon).
groetjes Tineke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
