Mijn vakantie

Zoals ik in mijn vorige blog al verteld heb, heb ik er even over moeten doen om na de vakantie weer op te starten. Ik was vorige week al begonnen met een opzet van deze vakantie-blog, maar tussen 8 en 9 sliep mijn breintje nog. Ondertussen heb ik nog wel snel een blog geschreven over Randers Regnskov, wat echt een ontzettend mooie ervaring was! Maar dan komt nu eindelijk het veel te lange verhaal van de vakantie...!

Op zondag 10 juli kwamen de ouders van Mirjam haar ophalen. Peter zou die dag rond dezelfde tijd aankomen, dus Mirjam en ik hadden een soort weddenschap gehouden wie er eerder aankwam. Belt Peter enkele uren na vertrek al op dat hij een klapband heeft.......... (Gelukkig ging die weddenschap nergens over :P). Ik baalde daar wel van, en Peter 3 keer zo erg! Hij stond daar, op zondag, in the middle of fucking nowhere (nouja, eigenlijk in Bremen) moest hij dus een autogarage zien te vinden. Uiteindelijk heeft hij een nacht in een hotelletje doorgebracht en op maandag de band laten vervangen. Rond 5 uur op maandag was hij er eindelijk! Wat een opluchting om je vriendje weer te zien na 3 maanden!!

Peter en ik zijn precies volgens plan tot de 17e in Viborg gebleven, terwijl Mirjam bij haar ouders in Gjern was. We hebben mooie wandelingen gemaakt richting het Søndersø en de stad. We hadden nog zoveel meer kunnen doen, maar op de een of andere manier is het daar niet van gekomen. Peter heeft wel bijna al mijn huisgenoten gezien, waaronder de inmiddels beruchte Egyptenaar en Javanees. Nu kon Peter meemaken wat ik altijd zo typisch (en grappig) vond aan mijn huisgenoten :P

Op de 17e zijn we met de auto naar Karen gereden, wat ongeveer 40 minuten duurde. Daar gingen we dineren met Karen, haar man (Jens) en twee kinderen. Mirjam was er ook, die was afgezet door haar ouders. Die avond hebben we uitleg gekregen over verzorging van de 2 Ijslandse paarden, hond, cavia’s, muizen en konijnen. Er stonden nog wat kleine aquaria met guppies en dergelijke er in. Er liep ook een kat rond, maar die hebben we helaas dankzij Ronja de hond nooit kunnen zien. Behalve wat uitleg over de dieren, hebben we ook erg gezellig gekletst, onder het genot van ... lasagne. Ja, ik heb het op en ja er zat kaas in! Gelukkig zat er weinig kaas in en was de smaak niet sterk.
Nadat Mirjam rond 8 uur weer door haar ouders opgehaald was, gingen Karen en ik op haar Ijslandse knollen rijden. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n mooi buitenritje meegemaakt! Het was zonsondergang en we gingen naar het meertje aan een fjord waar ze vlakbij woont (Bådsgård Vig aan de Limfjorden, zie google maps). Ik heb op beide paarden gereden, wat een verschil! Die dikke, ronde merrie (Franja ofzo, ook wel ‘de dikke doos’ genoemd) loopt ontzettend snel en met kleine passen, terwijl het eigenlijk een knol is waar je een kanon langs af kunt schieten. Schijnt typisch te zijn voor Ijslanders, dat snelle stapje. Franja kan ook niet gewoon draven, ze kan alleen de tölt, die zeer typisch is voor Ijslandse paarden.De ruin Keilir (ofwel ‘Sjors’ genoemd door Peter) was wat rustiger in gangwerk, maar kon wel van ritselende bosjes schrikken of tegenstribbelen als je de tölt probeert. Hij kan zowel tölt als draf, maar het geven van de juiste signalen was een beetje moeilijk... Volgens Karen was het me wel even gelukt, maar viel hij snel terug in draf.
De volgende ochtend vertrokken Karen, Jens en de kinderen al vroeg. Peter en ik sliepen in het gastenhuis, welke langs de paardenwei stond! Het gastenhuisje was een kamer met 2 bedden en 1 stapelbed, en een douche met wc. Klein maar fijn! Binnenkort komen de foto’s online. Ik moet eerst nog selecteren welke ik online zet en welke niet, want het is wel het huis van iemand anders...

Van alle dieren die we in die paar dagen hebben verzorgd, was de hond (Ronja) nog wel het meeste werk. Ze is zo energierijk! Het is een 3 jarige flatcoated retriever, erg mooie dame, maar absoluut geen hersens.. Jens zei het al “She has the looks but not the brains”. Ze was de hele tijd naar vliegen aan het happen, soms uit het niets werd ze opeens gek van de vliegen. Met uitlaten trok ze ons regelrecht naar de buren, waar een zwarte labrador rondliep. De buurvrouw riep dat we Ronja wel los konden laten en ZOEF daar renden de 2 zwarte honden spelend weg. De buurvrouw had ons maar voor koffie uitgenodigd en daar kregen we kaffe og brød med smør og marmelade! Toevallig kwam toen een andere buurvrouw met haar Keniaanse schoondochter, dus ze verwachtte toch al buitenlands bezoek :)
De gedragsbioloog in mij zei dat Ronja eens op haar plaats gezet moest worden, maar voor die paar dagen had ik helemaal geen zin in een dominantie conflict. Op het erf luisterde Ronja voldoende, ze liep nooit weg en volgde me op afstand als ik weg liep. Ze wachtte ook netjes tot ik klaar was met haar eten neerzetten. In principe is het geen moeilijke hond, maar zowel Mirjam als ik hadden het idee dat haar baasjes wat te soepel met haar zijn (waarvan 1 eigenlijk ook een gedragsbioloog is...??).

De 20e kwamen Mirjam en haar Franse vriendin (Alexandra, nickname is Yami). Die avond hebben we met zijn vieren gebarbecued en veel lol gehad. De barbecue hadden we later omgetoverd tot een vuurkorf. Ronja vond het geweldig om in de vonken te happen. Over geen hersens gesproken... Je zou verwachten dat ze het afleerde als ze haar tong of keel verbrand, maar ze bleef er de hele avond mee doorgaan!

De volgende ochtend zijn Mirjam en ik het ritje met de paarden wezen rijden die ik ook met Karen had gereden. We hebben eerst rustig aan ontbeten en koffie gedronken en daarna de paarden van de wei gehaald. Keilir was vrij lastig te pakken, watje. Na wat borstelen en insmeren met insect-afstotend spul, hadden we de typische Ijslandse zadels op de ronde ruggen gelegd, en toen gingen we op weg! Ronja zag daar een mooie ontsnappings poging in... Ze rende weer regelrecht naar de buren. Gelukkig bleef ze halverwege op de weg stilstaan om te kijken waar wij bleven. Peter haastte zich om Ronja te halen, want Mirjam en ik konden vanaf het paard weinig doen. We waren best bang dat Ronja aangereden zou worden, maar gelukkig is er helemaal niks gebeurd. Peter heeft nog foto’s gemaakt van ons vertrek en ook van Ronja’s ontsnapping.
Het eerste deel van het ritje zat ik op Franja, en ergens halverwege waren we van knol gewisseld. Keilir heeft nog even gebokt, want hij vond het niet leuk dat ik hem in de tölt probeerde te rijden. Waarschijnlijk gaf ik geen duidelijke signalen. Karen had het me wel uitgelegd, maar ik had het tijdens dat ene ritje met haar maar kort geprobeerd. Om half 3 waren we weer terug van het leuke ritje, late lunch dus!
Peter en ik zouden die dag naar de camping in Silkeborg gaan. We moesten dus ontzettend haasten met lunchen, spullen opruimen, 40 min naar Viborg rijden om campingspullen op te halen... In Viborg komen we erachter dat ik en Mirjam eigenlijk precies onze schoonmaak shift hadden... Oeps! Samen met Peter heb ik snel de boel schoongemaakt en toen was het alweer avond.

De volgende dag zijn we op ons dooie gemak naar de camping gereden. Fijn, de tent opzetten in een plensbui. Alles was nat! Het was wel een leuke camping. Vrij klein, maar wel mooi en gelegen aan de Gudenå rivier met bos er om heen. Er was een openbare kookruimte, een binnen en een buiten. Je kon er dus gratis koken. Peter en ik hebben natuurlijk gebruik gemaakt van de udekøkken (buitenkeuken), waar we een keer oerhollandse pannekoeken hebben gebakken.
Vanaf die camping konden we door het bos naar de rivier lopen. De rivier volgend kwamen we bij een haven uit, waar een motorbootclub en een kajakclub gevestigd waren. Ook zijn we de busboot tegengekomen. Daar moet je met een ijzeren vlag signaleren dat je graag opgehaald wilt worden. De boot meert dan even aan om de mensen in en uit te laten stappen. Vanaf het haventje liep je zo Silkeborg in. Kortom, de locatie van de camping was erg mooi! Alsook de camping zelf.

We zijn een middag naar de Himmelbjerget (“Hemelberg”) geweest, waarvoor we eerst 1 uur in de busboot moesten zitten. (Site van Himmelbjerget: http://www.himmelbjerget.dk/ )Wat een ontzettend mooi uitzicht op de rivier! Eenmaal aangemeerd, stond ons een wandeling naar boven te wachten. De 147 meter hoge heuvel (dat noemen ze dan Himmelbjerget...) gaf uitzicht over en mooi landschap, en de wandeling er naar toe was uitputtend maar mooi om te doen! Het grappige is dat deze hemelberg nog een heel stuk lager is dan het hoogste punt van Nederland :)

Ook zijn Peter en ik naar AQUA geweest. Dat klinkt als een zwembad, maar eigenlijk is het een soort dierentuin met Deense diersoorten. (Site van AQUA: http://www.ferskvandscentret.dk/en/aqua-freshwater-aquarium/ ). Het gebouw lag deels onder water, waardoor je een riviertje en meertje kon bekijken. We hebben daar nog een vis zien jagen! Het zag er heel natuurlijk uit allemaal, zowel de binnen- als buitenverblijven. Vergeleken met Randers Regnskov is dit echter vrij saai voor de gemiddelde mens, maar dat komt voornamelijk doordat er geen vreemde, exotische dieren en planten waren. Toch vond ik het heel leuk om de alledaagse dieren in hun natuurlijke setting te zien, mensen kunnen er veel van leren zonder dat ze door de modder hoeven te ploegen om de dieren te vinden! Maar vergeet ook vooral de schoonheid van planten niet. Natuur is meer dan dieren en bloempjes, wat in AQUA duidelijk naar voren kwam!

Zoals je kunt lezen, hebben Peter en ik ons prima vermaakt in de tijd dat we samen waren. Ook Mirjam heeft veel leuke meegemaakt met haar ouders en Alexandra. Toen Peter en ik op de camping zaten, hebben zij nog voor Karens beestjes gezorgd. Daarna zijn ze in Viborg gebleven tot en met de 30e. Voor Peter was het echter 27 juli alweer tijd om naar huis te gaan. We zijn die ochtend vroeg opgestaan om de tent in te laden, alle spullen in Viborg te dumpen. Toen was het weer tijd om afscheid te nemen van Peter...

Ondertussen ben ik aan mijn tweede werkweek in Foulum begonnen. De gedragsanalyses zijn begonnen! Nog twee maanden, en dan mag ik weer terug naar mijn vriendje.
Klinkt het heel gek als ik zeg dat ik veel heimwee heb (vooral naar Peter), maar ook verdriet voel bij de gedachte dat ik deze mooie plek weer moet verlaten over twee maanden?